"23 grudnia 1943 roku około godziny 14-tej na wąskiej drodze łączącej Dział z Morawczyną poruszała się para góralskich sań. Przy kapliczce na Husiańskiej Hawierce sanie zatrzymały się. Kilka osób stanęło wokół przydrożnej kapliczki, przeglądali jakieś papiery"... - zaczynają swoją opowieść członkowie grupy "Otwórz oczy, patrz".
Po kilkunastu minutach dźwięk dzwonków przyczepionych przy saniach rozległ się w Morawczynie. W saniach znajdowało się kilku mężczyzn ubranych w grube kożuchy. Bystre oczy mieszkańców dostrzegły pod nimi charakterystyczne mundury jakie nosili funkcjonariusze Gestapo i niemieckiej żandarmerii. 
Oprócz Niemców wysiadły z nich dwie mocno zmaltretowane kobiety. Wiktoria Baranówna lat 33, nauczycielka z miejscowej szkoły, która przybyła do Morawczyny w 1938 roku. Pomimo wyraźnych trudności z chodzeniem wyszła o własnych siłach i z delikatnym uśmiechem na twarzy. Ten uśmiech był tak dobrze znany jej uczniom. Młoda kobieta była praktycznie od początku wojny zaangażowana w tajne nauczanie, utrzymywała również kontakty z oddziałem partyzanckim Wojciecha Duszy ps. „Szarota” oraz z majorem Adamem Stabrawą ps. „Borowy”.
Drugą z nich była Florentyna Plewa, kobieta o silnym charakterze i mocno ugruntowanym patriotyzmie. Z racji, że handlowała w Krakowie produktami rolnymi przewoziła w obie strony materiały konspiracyjne, które następnie zostawiała w specjalnej skrytce znajdującej się w słupku szkolnego ogrodzenia.
Kobiety stanęły wyprostowane, dumne. Nie prosiły o litość. Huk karabinowych wystrzałów poniósł się echem przez wieś. Dochodziła godzina 15-ta. Florentyna Plewa zginęła od razu. Wiktoria Baranówna nie miała tyle szczęścia. Ciężko ranna usiłowała łapać każdy oddech. Jeden z Gestapowców dobił ją strzałem w głowę.
Otwórz oczy, patrz"
