NOWY TARG.Jaka jest Twoja wiedza na temat udzielania pierwszej pomocy? Czy w przypadku zagrożenia czyjegoś życia potrafisz pomóc? - pyta w swoim felietonie Radosław Jastrzębski komendant nowotarskich "Maltańczyków".
W piątek 27 czerwca na terenie I Liceum Ogólnokształcącego im. Seweryna Goszczyńskiego w Nowym Targu odbyły się III Zawody Pierwszej Pomocy dla Służb Mundurowych, organizowane wspólnie przez Maltańską Służbę Medyczną oraz Komendę Powiatową Policji w Nowym Targu. Idea tych zawodów był już wielokrotnie opisywana, ale ja pragnę na nią spojrzeć z innego punktu widzenia.
Proste pytania - trudne odpowiedzi. Wielu z nas na te pytania, jeżeli odpowiedziało szczerze, przyzna się przed samym sobą, że nie umie udzielać pierwszej pomocy. Mają to umieć strażacy, policjanci, strażnicy miejscy i graniczni, no i oczywiście lekarze, ale dlaczego nie przeciętny Kowalski?
Od razu spieszę z informacją, że nie jest to reklama kursów udzielania pierwszej pomocy przez Maltańską Służbę Medyczną. Takie kursy robi także kilka innych organizacji. To, co piszę ma skłaniać do refleksji nad własną wiedzą i postawą. Dlaczego urzędnicy potrafią wspierać tego typu inicjatywy, jak zawody i szkolenia z zakresu pierwszej pomocy? Odpowiedź jest prosta. Bo wiedzą, że ta wiedza przekłada się na konkretne przypadki uratowanego ludzkiego życia.
Dla zobrazowania problemu mały przykład z mojego życia. Jesień 2007 rok, droga z Witowa do Kościeliska. Drogą jedzie bryczka, a na niej fiakier wygięty w bardzo dziwny sposób. To koń prowadzi wóz…
Mijają ich samochody, ludzie patrzą i jadą dalej, nikomu nie chce się sprawdzić co się stało, a może nikt nie chce widzieć, że fiakier potrzebuje pomocy. W końcu i ja wyprzedzam wóz, ale dziwnie ułożony woźnica nie trzymający lejców zwraca moją uwagę…
Skracając dalszą część historii - była reanimacja, przyjechało pogotowie. Ale nie było szczęśliwego końca. Woźnica przegrał walkę o życie w szpitalu po godzinnych staraniach. Zawał… Po co ta historia? Bo chciałbym znać odpowiedź na pytanie, które pozostanie już zawsze bez odpowiedzi: „A co by było gdyby ktoś wcześniej zareagował z jadących przede mną?”
Wracając do tematu drogi Czytelniku, jeżeli byłbyś w tamtym miejscu, pojechałbyś dalej czy umiał pomóc, a przynajmniej - czy byś próbował? Samo wezwanie pogotowia to też już jakaś pomoc. Ale i tu znam przypadki, kiedy pojawia się problem nawet z podaniem numeru telefonu, pod który należy zadzwonić, nie wspominając już o największej bolączce dyspozytorów - braku umiejętności i nie znajomości zasad wzywania pomocy. Ludzie kończą rozmowę i rozłączają się zanim dyspozytor otrzyma wszystkie niezbędne informacje o tym co się stało oraz kto i gdzie potrzebuje pomocy.
Wiele takich historii jak moja o woźnicy słyszałem od ludzi, których pytałem dlaczego przyszli na Maltę. Mnóstwo takich wypadków, dzięki ich wiedzy - zakończyło się uratowaniem ludzkiego życia. Dlatego zachęcam wszystkich czytających ten artykuł do poszerzenia swojej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy. Pamiętajmy, że często o ludzkim życiu po wypadku decydują pierwsze cztery lub pięć minut. Pogotowie nie zawsze zdąży w tak krótkim czasie dotrzeć na miejsce. Tymczasem ofiara wypadku umiera w ciszy, otoczona tłumem gapiów czekających na przyjazd służb ratunkowych.
I tu, na koniec - kolejny przykład, który pozostawiam do Państwa oceny. Biały Dunajec, wypadek samochodowy, kilka ofiar. Dwie osoby udzielają pierwszej pomocy, dołączam się. Ktoś przynosi swoją apteczkę i podaje co tylko nam potrzeba (w ten sposób bardzo pomagając). Ktoś inny pilnuje i zajmuje rozmową lżej rannego (był w tym naprawdę pomocny). Przejeżdżają samochody, kierowcy i pasażerowie tylko spoglądają i jadą dalej. Okoliczni mieszkańcy zbierają się wokoło. Kilka osób biegnie po aparat i robi zdjęcia. Będzie ładna pamiątka w albumie z wypadku koło domu…
W której z tych grup znalazłbyś się ty, drogi Czytelniku?
Niech ten artykuł będzie moim hołdem dla wszystkich, którzy udzielali już pierwszej pomocy, ratując ludzkie życie lub zdrowie oraz dla tych, którzy wiedzą jak tę pomoc udzielić.
Z wyrazami szacunku,
Radosław Jastrzębski
