Najpierw trzeba rozpalić ognień w specjalnie przygotowanych dołach ziemnych, w których ułożone zostają stosy drewna, uszczelnione darnią, mchem i gliną, a następnie obsypane ziemią. Proces wytapiania lepkiej, ciemnobrązowej cieczy z destylacji kory brzozowej lub bukowej był kiedyś pilnie strzeżoną tajemnicą.
Niewtajemniczonym - wyjaśniamy, że tak powstawaje dziegieć, bardzo ceniona i szeroko stosowana substancja. Był to jeden z ważniejszych produktów handlowych eksportowanych z Polski w beczkach od XV do XIX wieku.
Dzisiaj produkcja dziegciu występuje głównie w południowo-wschodniej Polsce i ma charakter jedynie podtrzymywania tradycji rzemiosła ludowego.
Dziegieć posiada właściwości aseptyczne i bakteriobójcze. Niegdyś był bardzo rozpowszechniony i stosowany jako lek w chorobach skóry. Do dzisiaj jest szeroko wykorzystywany w leczeniu łuszczycy, chociaż ze względu na swój zapach i trudne do usunięcia zabrudzenia nie jest lubiany przez pacjentów. Ponadto używany przez lekarzy weterynarii jako środek pomocny przy wykonywaniu opatrunków oraz w celach pielęgnacyjnych racic u bydła lub kopyt u koni.
Oprócz zastosowania w leczeniu, wykorzystywano go również do impregnacji płótna i skóry, smarowania osi, uszczelniania beczek czy przyklejania grotów do strzał.
bas/
